Orlando
- Als die Nazis die Kommunisten holten, habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Kommunist. - Als sie die Sozialdemokraten einsperrten, habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Sozialdemokrat. - Als sie die Gewerkschafter holten, habe ich nicht protestiert;
ich war ja kein Gewerkschafter. - Als sie die Juden holten, habe ich nicht protestiert;
ich war ja kein Jude. - Als sie mich holten,
gab es keinen mehr, der protestieren konnte.
Nederlandse vertaling:
- Toen de nazi’s de communisten arresteerden, heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist. - Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten, heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat. - Toen ze de vakbondsleden kwamen halen, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen vakbondslid. - Toen ze de Joden opsloten, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen Jood. - Toen ze mij kwamen halen
was er niemand meer, die nog protesteren kon.
Toegeschreven aan een redevoering van Martin Niemöller in 1946 (bron).
-
-
Martin Niemöller (1892 – 1984) was een Duits militair, lutherse theoloog en verzetsstrijder
-
Hoe mijn broer jouw hersenen probeert te verbazen
Vrijwel iedereen heeft een goed ritmegevoel. Wie beweert geen maatgevoel te hebben, heeft waarschijnlijk een minder goede motoriek, in plaats van weinig muzikaliteit. Dat is de uitkomst van promotie-onderzoek van muzikant en neurowetenschapper Fleur Bouwer. Verslaggever Botte Jellema onderzocht wat dit betekent voor onze beleving van muziek. Fleur ontmoette hiervoor Haye Jellema, jazzdrummer en docent aan het Conservatorium van Amsterdam.
En tevens mijn broer ;-)
Strike a Pose – de documentaire
Maandagavond was ik bij de Nederlandse première van de documentaire Strike a Pose. De reden dat ik daar bij was is simpel: vriend Bart Westerlaken is filmcomponist (oa. Penoza) en maakte ook de muziek voor deze documentaire. Er moest wat gitaar in, hij belde mij, ik trok aan wat snaartjes, en belandde op de titels.
Dat is wel erg veel eer, want Bart heeft veruit het meeste werk gedaan voor de muziek. Maar het is wel erg leuk om een beetje bij dit project te horen.
De film gaat over de dansers die in 1990 gecast werden om mee op tournee te gaan met Madonna, op haar Blond Ambition World Tour. De zeven jongemannen werden onder andere uitgezocht op hun ‘Vogue’ kwaliteiten. Die single had Madonna toen net uit.
In het jaar daarvoor had ze het album ‘Like a Prayer’ uitgebracht, en de hele tour bracht veel commotie teweeg in het conservatieve deel van Amerika. Religieuze symbolen werden gecombineerd met erotisch getinte dansbewegingen en schaarse kleding.
The tour in no way hurts anybody’s sentiments. It’s for open minds and gets them to see sexuality in a different way. Their own and others. – Madonna (1990)
Alles onder het motto ‘Express yourself’, ook een nummer van datzelfde album. Ze maakte dat jaar een clip bij haar nummer ‘Justify my love’ die zo erotisch was dat MTV ‘m niet wilde uitzenden. Madonna’s boek ‘Sex’ verscheen. En in 1991 kwam de docufilm ‘Truth or Dare‘ uit, waarin de zeven dansers die mee waren op tournee een belangrijke rol hadden. Seksuele vrijheid, homoseksualiteit en jezelf zijn, waren de centrale begrippen daarin.
In Nederland (namelijk, buiten Amerika) heette deze film ‘In bed with Madonna’.
En hier begint het verhaal van de documentaire ‘Strike a Pose’. Want documentairemaker Reijer Zwaan zag die film toen, als jongeman, en was er zeer van onder de indruk (hij maakte deze documentaire samen met Ester Gould overigens).
Ik was op dat moment 14, en meer dan wat er in Top Pop verscheen (waar vooral mijn zus naar wilde kijken), wist ik niet van Madonna. ‘In bed with Madonna’ is een titel die ik me herinner, omdat er veel over was te doen. Maar no way dat ik die zag of kreeg te zien, in het gereformeerde Friesland van mijn jeugd.
De film heeft op veel mensen indruk gemaakt, want de dansers werden wereldberoemd.
Van de zeven waren er zes gay. Al dan niet uit de kast.
Van de zeven leven er nog zes. Want een is overleden aan AIDS.
Van de zeven hadden er drie HIV. Op het moment van de tour. Wat niemand wist. Ook al stonden ze symbool voor ‘Express yourself’, openheid, vrijheid en kunnen zijn wie je bent…
Ze werden gediagnosticeerd halverwege de jaren ’80, toen HIV zondermeer tot AIDS leidde en derhalve een doodvonnis was.
Van de overleden jongen werd het natuurlijk bekend. Van de andere was het gevoeglijk bekend. Van de derde, wel, hier komt ‘Strike a Pose’ om de hoek.
Reijer Zwaan en Ester Gould hebben een bijzondere productie gemaakt, met bijzondere gevolgen en een waanzinnig goede documentaire tenslotte.
Vanaf donderdag 26 mei is deze film te zien in de Nederlandse bioscopen. Hier en daar in een double bill met ‘In bed with Madonna’.
Aanrader!
Wim Brands
Wim Brands is gisteren onverwacht overleden. Hij was samen met Wim Noordhoek de oprichter van het radioprogramma De Avonden. Ik heb de eer gehad aan dat legendarische programma mee te werken, en heb Wim een tijdlang meegemaakt als eindredacteur en collega.
Inmiddels werk ik voor het radioprogramma Nooit Meer Slapen, een programma dat anders is dan De Avonden, maar waarin wel degelijk het goede DNA van De Avonden is verweven. En dus ook dat van Wim.
Wim en ik spraken elkaar niet wekelijks. Maar ik hoorde hem wel wekelijks, vaak op zondagochtend, in het enig overgebleven boekenprogramma op de Nederlandse televisie, waar hij overigens hard voor heeft gestreden om het voort te laten bestaan.
Het is zo verdrietig dat een depressie het einde van zijn leven betekende. De VPRO is van slag, en ik ook. Vanavond herdenken we hem in VPRO Nooit Meer Slapen op Radio 1.
Het Terroristenhorloge
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/251835504″ params=”auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&visual=true” width=”100%” height=”450″ iframe=”true” /]
Luuc had een voor mij heel bekend horloge om: de Casio F-91W. Retro, jaren ’80, mijn jongenshorloge. Het wordt nog steeds gemaakt en het kost nog geen vijftien euro. Ik besloot er ook eentje te bestellen. En Luuc had nog een bijzonder verhaal over dit horloge. Dat bleek te kloppen. Je hoort er alles over in deze extra ‘Eeuw van de Amateur’.
Dit verhaal is uitgezonden in VPRO’s RadioDoc op NPO Radio1.
Met medewerking van Luuc Brans, Bart Westerlaken, Kenne Peters, Josh Rivers, Inge ter Schure en Adinda Akkermans.
Tien jaar op Radio 1
Ik had nog maar amper een jaar bij Omrop Fryslân gewerkt, toen ik full time als verslaggever bij AVRO’s 1 Op De Middag kon komen werken. Op 6 maart 2006 werd mijn eerste reportage op Radio 1 uitgezonden.
Dit weekend dus tien jaar geleden.
De reportage ging over een expositie in een juttersmuseum op Texel, en had te maken met het in 2002 gezonken schip Tricolor. Ik weet het niet precies meer en de audio staat niet (meer) online. Ik heb het zelf ook niet meer.
Het was een fantastische aftrap bij de AVRO, samenwerkend met mensen als Lammert de Bruin, Martijn Rosdorff, Jan Born en Hettie Lubberding. En nog vele andere toffe mensen, waarvan ik met sommigen nog steeds contact heb.
In die tien jaar heb ik veel al kunnen doen op Radio 1, zoals documentaires maken, live verslaggeving, presenteren en alles wat daar tussenin zit. En hoewel ik erg van podcasting ben gaan houden, en ook best kritiek heb op Radio 1, ben ik nog steeds groot fan van die zender.
Op naar de volgende tien!