“I know I did a stupid thing. So stupid! Getting braces. I thought… I thought he would love me. Getting… braces! And for what? For something I don’t even…”
Het moet ergens rond de kerst van 2018 zijn geweest dat ik door mijn oude foto’s scrollde. Waar was het begonnen, was de vraag. De laatste tien jaar stond ik nauwelijks nog met ontblote tanden lachend op foto’s. Er een moment zijn geweest waarop ik iets heb gezien, en besloten had om niet meer te lachen. Sowieso niet voor foto’s, maar ook ‘in het echt’ hield ik steeds vaker een hand voor mijn mond als ik lachte.
2003. Vanaf toen moet ik het hebben gezien. Als ik kijk naar de door de computer herkende foto’s met mij er op, scroll ik door tientallen foto’s van mezelf met gesloten mond. Ik toon mijn tanden niet. En bij die enkele keer dat ik dat wel deed, zie ik wat ik toen ook zag: mijn linker voortand is donker. Naarmate de belichting slechter is, ziet het er beroerder uit. In het echt is-ie nauwelijks donkerder, maar omdat hij ten opzichte van de rechter naar achteren stond, zag hij er donkerder uit. Het is geen gezicht.
En dat was niet alles. Mijn hoektanden boven staken uit. Ik kon een soort Dracula van mezelf maken door die tanden over mijn lippen te doen. En beneden propten mijn tanden zich achter elkaar langs. Het was, kortom, best wel een zooitje. Er was zo weinig ruimte dat flossen moeilijk was.
Zoiets ontstaat gedurende jaren, dus het duurt even voor je het door hebt. Bovendien ben ik nogal een zorgmijder, dus ik was ook niet erg genegen om er iets aan te laten doen. Maar de gedachte was er een paar jaar geleden dus wel. Toen ik die tijdens een controle begin 2019 eindelijk deelde met mijn tandarts zei ze: ‘Nou, als ik jouw tanden had wist ik het wel.’ Ze verwees me naar een orthodontist. Na een intakegesprek kreeg een offerte, want als volwassene valt een beugel niet zomaar onder je tandverzekering (die ik overigens niet heb).
Toen moest ik er nog steeds goed over nadenken. Ik vroeg een second opinion. Iedereen, professionals en vrienden, zei: het is een goed idee; het is beter voor je tanden en het wordt met de tijd alleen maar erger.
Het citaat over de ‘braces’ waar ik mee begon, is van Quiz Kid Donny Smith, uit de film Magnolia (1999). Donny is ziekelijk verliefd op een gespierde, breed lachende barman, die in slow motion beweegt en een beugel heeft. Donny wil ook een beugel, zodat hij de man van zijn dromen kan veroveren. Natuurlijk werkt dat niet zo. En niet alleen heeft Donny geen beugel nodig, hij kan het ook niet betalen.
Ik heb in de afgelopen jaren, voordat ik de beugel nam, veel over Quiz Kid Donny Smith nagedacht. De barman waar Donny op valt, is ook voor mij een droom, daar moet ik eerlijk over zijn. Zulke jongemannen tref ik ook wel eens, en ook ik word dan onzeker over mijn fysiek. Maar een beugel is natuurlijk geen garantie voor seksueel succes, om het eens biologisch te zeggen. Mijn tanden zijn hoogstwaarschijnlijk nooit reden voor afwijzingen geweest. Rechte tanden zijn geen doorslaggevende factor in het geval ik iemand leuk vind. Toch? Zulke gedachten planten zich toch in mijn hoofd. Een enkeling vertrouwde mij toe dat beugels bij volwassen mannen sexy worden gevonden. Weet ik zeker dat ik mijn verwachtingen goed heb gemanaged..? Braces! And for what?
Quiz Kid Donny Smith concludeerde achteraf dat hij iets ontzettend stoms heeft gedaan. Dat concludeer ik rationeel met hem. Maar toen was ik er nog steeds niet uit. Het belangrijkste was voor mij uiteindelijk een telefoontje met mijn moeder. Want zij noemde een beetje scheve tanden steevast ‘karaktervol’. Morgen meer.
In de laatste week dat ik een beugel droeg, schreef ik elke dag een blog over het dragen van een beugel als volwassene. Hier lees je het eerste blogje in de serie, en hier voor get volgende.