De Kamer van Koophandel pompt mijn adres het internet op. En samen met het mijne dat van duizenden collega-ZZP’ers. Iedereen die het wil hebben, kan het van ze krijgen. Ook al heb ik aangegeven aan dat mijn adres niet mag worden gebruikt voor reclame, dan nog speelt de Kamer van Koophandel het gewoon door. Dat is voor de vanuit huis werkende ZZP’er helemaal niet leuk. En het kan zelfs gevaarlijk zijn. 

Inschrijven voor beginners
Toen ik student was startte ik vanuit mijn eigen schuur een bedrijfje. Ik speelde in een band, en daarvoor had ik een geluidsinstallatie aangeschaft. Die kon ik op de avonden dat mijn band niet speelde verhuren aan andere bandjes. Het was een succesvolle onderneming. Ik had me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. En omdat de fax toentertijd nog een levendig communicatiemiddel was, gaf ik bij mijn inschrijving aan dat ik een faxnummer had. Op mijn huislijn.

Had ik dat maar nooit gedaan. Minstens een keer per week werd ik midden in de nacht uit mijn bed gebeld, door reclamefaxen. Dan ging dus mijn huistelefoon over. In het begin stuurde ik verzoeken om dit niet meer te doen terug. Daarna dreigde ik ze zwarte vellen te sturen. Daarmee kon je de machine van de tegenpartij vernielen – humor anno 1998. Het hielp niks. Mijn nummer was out in the open, en werd ongehinderd doorverkocht en gekopieerd. Ik moest elke nacht mijn telefoonstekker er uit trekken.

Tien jaar later vestigde ik mij als freelance journalist, wederom opererend vanuit huis. Het is verplicht om je in te schrijven bij de Kamer van Koophandel als je journalist bent. Dat moeten alle vrije beroepen, vanwege een wet uit 2009 die is verzonnen door toenmalig minister Donner. Het is totaal onzinnig. Stel je eens voor wat zich in de afgelopen jaren allemaal in het handelsregister heeft moeten inschrijven; journalisten, maar ook schrijvers, dagvoorzitters, beeldend kunstenaars, acteurs, muzikanten, handlezers, goochelaars en alles wat facturen verstuurt op roze briefpapier.

De stoet aan paradijsvogels die hun panden is binnengetrokken moet hilarisch zijn geweest. Ik weet zeker dat ze bij de Kamer van Koophandel met hun handen op het voorhoofd hebben verzucht ‘Wat móéten we met deze meuk in onze database?!’. Maar ja, dat zeggen ze niet, want ze zijn een uitvoerder van een wettelijke taak. Een mening wordt alleen geuit door een Ministerie, en dat is nou juist de instantie die dit circus heeft verzonnen.

Oplichters
Mijn bedrijf stelt niks voor. Mijn kantoor is mijn laptop en als ik een adres moet opgeven dan is dat mijn huisadres. En dat moet dus bij de Kamer van Koophandel-inschrijving. Ik ben op mijn hoedde sinds het fax-debacle, en heb dus minimale informatie opgegeven. En ik gaf aan dat ze mijn gegevens niet mogen verkopen. Want dat kan. Ik zat goed. Dacht ik.

In het jaar na mijn inschrijving, begon ik post te ontvangen van instanties waar ik nooit zaken mee had gedaan. Dat ging ongelezen retour, dan hebben de posterijen ook nog wat te doen. Maar hoe kon dit? Ik ging op onderzoek uit. Google leverde interessante vondsten op. Sites als Hotfrog.nl, Nederlanddata.nl, Openingstijden.com en Vraag-het-aan-christel.nl leverden zonder problemen mijn naam en adres. Dat zijn commerciële bedrijven, die handelen in mijn privé-gegevens. En het zijn geen liefdadigheidsinstellingen. Als ik bijvoorbeeld mijn eigen gegevens van Gevonden.cc wil laten verwijderen, mag ik 35 eurocent aftikken. Oplichters.

Tot mijn schrik weet een aantal sites bovendien mijn mobiele nummer. Dat is zeker niet de bedoeling! Een eenvoudige speurtocht leverde mij ook het mobiele nummer en adres van ZZP-collega’s Mieke van der Weij, Bas Heijne, Barbara Barend, en Bert Brussen. Mensen die geen enkele baat hebben bij algemene bekendheid van hun gegevens. Hier zit iets grondig mis.

Onderzoek
Sinds mijn incident in 1998 waak ik als een havik over mijn adres en telefoonnummer. Ik laat mij niet verleiden door aanbiedinkjes om mij mijn gegevens af te troggelen, ik doe niet aan winkelpasjes en bestel alleen dingen online bij bedrijven die ik ken. Bovendien pas ik trucjes toe, zoals onjuiste geboortedata doorgeven als zoiets verplicht is (mijn zoete wraak op internetformulieren).

Ook bij de Kamer van Koophandel heb ik een dergelijke truc toegepast. Ik heb mij ingeschreven met mijn volledige voor- en achternaam als bedrijfsnaam. Dat is voor mijn opdrachtgevers niet raar – mijn bedrijf heet niet European Westcoast Radio Situation Services. Maar ik ben wel in staat om te achterhalen wie mijn gegevens van de Kamer van Koophandel heeft gekregen.

Hotfrog dus. Een bedrijf van Reed Business, en op 22 februari antwoordt Bart Veldhuizen desgevraagd:

Volgens ons systeem hebben wij uw persoonlijke gegevens van Dun and Bradstreet. Dit is de grootste Data Supplier op de markt en koopt en verkoopt data in bulk. 

Dus gemaild naar Dun and Bradstreet. Op 7 maart antwoordt Roy Gesser:

Met betrekking tot uw vraag willen wij u vertellen dat wij de gegevens van uw bedrijf opvragen bij de kamer van Koophandel.

Maar ik had bij mijn inschrijving aangegeven dat ze mijn gegevens niet mochten verkopen aan derden! Daarom heb ik een mail gestuurd aan de Kamer van Koophandel, met de vraag aan wie ze mijn gegevens hebben verstrekt of verkocht. Mireille Muller, persvoorlichter van het bestuur en directie, antwoordt op 3 april:

De Kamer van Koophandel levert Dun & Bradstreet noch Hotfrog bulkbestanden. Wel kan Dun & Bradstreet, net als een ieder, een uittreksel op hebben gevraagd van uw bedrijf.

Dus vroeg ik hoe waarschijnlijk het de Kamer van Koophandel voor komt dat Dun and Bradstreet, een bedrijf dat internationaal handelt in bedrijfsgegevens en zich op zijn website laat voorstaan op het bezit van miljoenen gegevens, van mijn individuele inschrijving een uittreksel heeft opgevraagd, à raison € 2,50, waarbij een formulier moet worden ingevuld, etcetera?

Mireille antwoordt over individuele inschrijvingen:

deze zijn voor een ieder toegankelijk, niet alleen zoals eerder genoemd via uittreksels, maar ook via de zoekmachine op onze website.

De site van de Kamer van Koophandel staat je toe een naam, straat of Kamer van Koophandel-nummer in te voeren en dan krijg je vanzelf vrijwel alle gegevens. Een koud kunstje voor een MBO informatica-student om een oogstmachine te bouwen, die automatisch oplopend nummers invoert. Is dat nummer toevallig een Kamer van Koophandel-nummer, dan levert de site direct de NAW-gegevens van het bedrijf in kwestie. En met al die vrije jongens en meiden in dat bestand, krijg je dus zo een zwik privé-adressen, waaronder het mijne. Bizar.

Bulkverkoop van gegevens
Je kan bij de Kamer van Koophandel een ‘non-mailing indicator’ aanzetten bij je inschrijving. Dat had ik dus gedaan. Maar dat betekent niet dat de Kamer van Koophandel je gegevens niet aan derden verkoopt. Heeft Mireille me zelf gemaild:

Met afnemers die wel gegevens ontvangen met een NMI is een overeenkomst gesloten die de restrictie oplegt dat deze niet gebruikt mogen worden voor direct-marketing en dat bij doorlevering van gegevens altijd de NMI moet worden meegeleverd.

De Kamer van Koophandel heeft kennelijk alle vertrouwen in zulke afspraken. De Kamer zit juridisch gebakken. En de rest is een kwestie van moreel besef, van bedrijven die schaamteloos 35 cent vragen voor het verwijderen van je gegevens.

En wat de Kamer van Koophandel er van vindt?

U zult begrijpen dat wij als uitvoerder van onze wettelijke taak geen standpunt kunnen innemen ten aanzien van het systeem of beleid. Dit is niet aan ons maar aan het Ministerie van EL&I, de politiek en belangenbehartigers als VNO-NCW en MKB-Nederland.

Dat zijn vierenveertig woorden voor ‘dikke doei’. Met hartelijke dank voor de vijfendertig euro per jaar die de verplichte inschrijving kost.

Naïef
Ik ben hier zo fel op om drie eenvoudige redenen. Ten eerste zijn mijn gegevens niet geheim, maar wel privé. Ten tweede is de publieke verspreiding van het adres van een autodealer voor dat bedrijf prachtig. Maar ik werk vanuit huis, en er is niet één reden te bedenken voor verspreiding van mijn privé-adres. Ten derde: mocht ik ooit de switch maken naar misdaadverslaggever, dan geeft het me een licht ongemakkelijk gevoel dat de Kamer van Koophandel mijn privé-adres binnen 0,3 seconden levert aan degene over wie ik net een netelig verslag heb getikt. Nu ook al, overigens.

De Kamer van Koophandel vertrouwt de wereld van de handel in adresgegevens. Ik noem dat achterlijk, naïef en ridicuul. Ze hebben daar bij ‘bestuur en directie’ behoefte aan een informatica-student. Dat ze daar het beleid van het ministerie moeten uitvoeren, begrijp ik. Maar ik krijg niet de indruk dat ze zelf nog nadenken over de gegeven orders.

Niemand kan vertellen wat het belang is van adresgegevens van mensen met een vrij beroep in een handelsregister. D66-kamerlid Verhoeven heeft hierover vragen gesteld aan de minister van Economische Zaken Maxime Verhagen. De antwoorden komen binnenkort, maar ik verwacht er niet veel van. Al vijf jaar kan het bijna niemand in het pluche iets schelen. Tijd om de privé-adressen van de Tweede Kamerleden te publiceren?

Zwart
Daar zit ik dan, met mijn eenmanszaakje. Met tegenover me de Kamer van Koophandel met z’n voorlichters en juridische afdelingen, zich verschuilend achter het ministerie. En Dun and Bradstreet, nog twaalf keer zo sterk juridisch ingedekt. En de grote kopieermachine die internet heet en mijn adres en telefoonnummer heeft. En ik kan geen zwarte vellen terug sturen.

(voetnoten)

Verder lezen →

Alstublieft, hier staan de adressen en telefoonnummers van sportjournaliste Barbara Barend, presentatrice Catherine Keyl en dinges Bert Brussen. U kunt ze vanaf nu dus gezellig even thuis opzoeken, of fijn optelefoneren. Verkregen via de aldervriendelijkste mensen van Hotfrog, van Reed Business Information.

Ook ik stond met m’n privé-adres en mijn mobiele nummer op Hotfrog, vandaar dat ik dit even heb uitzocht. Ik heb gemaild met de vraag hoe ze aan mijn gegevens kwamen.

RBI ontvangt profielen voor Hotfrog via verschillende bronnen zoals Data Suppliers, openbare KvK-registers, en bestaande RBI data.

En ik heb ze vervolgens gemaild of ze mij er uit wilden halen, wat ze uiterst beleefd en direct hebben gedaan. Na mijn herhaalde vraag hoe ze precies aan mijn telefoonnummer waren gekomen, waren ze minder snel.

Maar dat valt wel te beredeneren: dankzij de immer hard werkende Kamer van Koophandel.

Hoe dat werkt
Ik heb een vrij beroep, namelijk journalist. Mensen met vrije beroepen moeten sinds een paar jaar dankzij de onbegrijpelijke ‘nieuwe Handelsregisterwet’ van minister Donner (vorig kabinet) ingeschreven staan bij de KvK.

Dat kost mij een kleine veertig euro per jaar. Van dat geld wordt de hele ambtenarij daar onderhouden, leiden ze potentiële concurrenten voor me op, en zetten ze mijn privé-gegevens te koop.

Veel vrije beroepers bezitten niet een kantoorpand, maar werken gewoon vanuit huis. Dat betekent dat ze bij de KvK staan ingeschreven met hun privé-adres. Zo ook Barbara Barend, Catherine Keyl, en ondergetekende. Brussen heeft weliswaar een kantoor, maar van hem weet Hotfrog ook z’n 06. Staat allemaal niet op z’n site, dus ’t zal niet de bedoeling zijn.

Adressen bij de KvK
Ik laat mijn adres nooit ergens achter met de bedoeling het openbaar te maken. De enige plek waar mijn bedrijfsgegevens staan, is het Handelsregister van de KvK. Hotfrog kan het dus alleen daar vandaan hebben gehaald. Desgevraagd zegt de KvK:

@bottejellema Als bij inschrijving de non mailing is aangegeven verkopen wij uw adres niet. Het Handelsregister is echter wel openbaar.

Ik heb bij de inschrijving aangegeven dat ze mijn gegevens niet mogen doorverkopen. Maar mijn gegevens staan in het Handelsregister en zijn dus gewoon openbaar. In het raadplegen van het Handelsregister drijft de KvK een aardig handeltje. Dat heet dan niet ‘verkopen’?

Adresgegevens zijn publiekelijk toegankelijk in het Handelsregister. Ik ga uiterst zorgvuldig om met mijn persoonlijke gegevens. Waar ik woon is niet geheim. Maar wel privé. Daar walst de KvK, met het Ministerie van Economische zaken in z’n rug, gewoon overheen. De crux is dat vrije beroepers zoals ik het bokje zijn.

Hoe komen ze dan aan de telefoonnummers?
Niet uit het telefoonboek/goudengids, want daar staan Catherine, Barbara en Bert niet in. Wat ook aangeeft dat deze drie niet zoveel zin hebben in publicatie van deze gegevens. De kans dat ze die elders ter publicatie hebben achtergelaten is nihil. Dus ook wat de telefoonnummers betreft is de KvK de eerste verdachte.

Want die kan je daar gewoon voor een lullige dertig centjes per stuk kopen.

Als je dus geen kantoor buitenshuis hebt ben je de sjaak?
Ja. Tenzij je je bedrijf F*UHbw!&aeDS hebt genoemd. Voor de gemiddelde pijpfitter of adviesadviseur maakt het misschien weinig uit. Maar het is een ander verhaal voor artiesten, opiniemakers, journalisten en dergelijke. Ik heb meer prominente columnisten en presentatoren gevonden op hotfrog.nl en kvk.nl.

Het handelsregister van de Kamer van Koophandel is openbaar. Adressen kan je gratis vinden en voor een telefoonnummer betaal je wat. Het lijkt er sterk op dat een bedrijf dat register heeft doorgespit en de telefoonnummers heeft gekocht. En daarom liggen nu de NAW + telefoongegevens van alle vrije beroepsbeoefenaars op straat. Ook al heb je bij je inschrijving aangegeven dat je niet wilde dat de KvK die ging verkopen.

In veel gevallen zijn dat privé-adressen met dito telefoonnummers.

Met dank aan Piet Hein Donner. En de handelsgeest van de Kamer van Koophandel.

 

update halve nr van Bert Brussen weggehaald op zijn verzoek

update zoekt u Bas Heijne, of Mieke van der Weij?

update volgend jaar gaat er wat aan gebeuren, too little too late

Nederlandse gitarist bespeelt gitaar Jeff Buckley (2)

Zaterdag, 03 mei 2008 / 19:00

N i e u w bericht, meer informatie

NEW YORK/HILVERSUM (ANP) – De Nederlandse radiojournalist en gitarist Botte Jellema heeft in New York de gitaar van singer-songwriter Jeff Buckley bespeeld. Hij kwam het legendarische instrument op het spoor toen hij voor de VPRO onderzoek verrichtte voor een documentaire over de Telecaster, een bekend gitaarmerk dat onder meer door Buckley bespeeld werd.

Jellema is de eerste die sinds het overlijden van Buckley in 1997 op de gitaar heeft mogen spelen van de manager. De Nederlandse gitarist speelde twee nummers op het instrument. Zijn ervaringen zijn donderdagavond te horen in een documentaire op Radio 6.

Hoewel Buckley op zijn dertigste overleed, was zijn invloed op de gitaarmuziek aanzienlijk. Zijn enige album Grace uit 1994 wordt nog steeds beschouwd als een ijkpunt in de muziekgeschiedenis. Fijnproevers onder de muziekfans prezen het album, maar zijn eigenzinnige stijl stond een echt grote doorbraak in de weg. Gedurende de opnames van zijn tweede album verdronk hij tijdens een zwemtocht in een rivier in Memphis.

,,Zijn gitaar is heel bepalend geweest voor zijn geluid”, vertelt Jellema gepassioneerd. ,,Het voelde heel raar om dat rock ’n roll-relikwie, dat de hele wereld heeft gezien, in mijn handen te mogen houden.” Het instrument was gehavend en gebutst. ,,Maar je vóelt dat er iets mee is. Het klonk ook heel anders dan mijn eigen Telecaster. Buckley heeft de gitaar volledig op zijn eigen wensen laten afstellen.”

De manager krijgt wel vaker soortgelijke verzoeken, maar houdt normaliter de boot af. Zij liet Jellema toe tot het instrument omdat het om een radiodocumentaire ging. ,,Dat is minder gedoe dan zo’n hele televisieploeg over de vloer.”

(c) ANP 2008 alle rechten voorbehouden