*spoiler alert*
De nieuwe film Love, Simon is een coming of age-drama over de jonge Amerikaanse Simon, dat draait om zijn coming out. Floortje Smit schreef er een lovende recensie over in de Volkskrant en zette in het bijgaande artikel er over dat het lang wachten is geweest op de eerste film over een homotiener van een grote filmstudio. Dat laatste is een belangrijke nuance, want coming of age/ coming out-films zijn er legio gemaakt, maar dus niet door een grote filmmaatschappij. Met een budget van 17 miljoen dollar.
Er is veel over deze film te zeggen, zoals dat het script misschien niet het sterkste punt is van deze film; dat met name in het begin de karakters rechtstreeks uit een instagram story lijken te zijn gelopen; dat je sommigen om alleen die reden al voor hun smoel zou willen stompen; en dat sommige verhaallijnen worden ingeleid, maar niet worden afgemaakt. Zo wordt het zusje van Simon in de eerste scene neergezet als iemand die waanzinnig goed kan koken; informatie waar je verder weinig aan hebt.
Maar de film ontroerde mij. De scenes waarin de vader en de moeder reageren op Simon’s coming out – en dan niet op het zo vaak in beeld gebrachte moment zelf, maar juist de dag er na, of de dag daar weer na – zijn hartverwarmend. Nou heeft Simon ook Arie Boomsma als vader, maar toch. De eindscene – ik zal niet alles spoileren – is op de grens van over the top en ontroerend, maar die greep me toch. Ik zeg het maar gewoon: ik liep hoopvol de bioscoop uit, gelovend in romantiek. Afijn.
Ik ben net als jij
Er is echter één scene die me nu, en dag later, nog helder voor de geest staat. Floortje merkte in de Volkskrant al geheel terecht op hoe belangrijk de eerste zin van deze film is: ‘Ik ben net als jij.’.
De scene waar ik het over heb is wanneer middelbare-schoolleerling Simon soortement droomt van zijn toekomstige leven, als gaystudent, die op zijn kamer een muur vol queer clichés heeft geplakt, die naar buiten loopt, begeleid door Whitney Houstons I Wanna Dance With Somebody.
Het is een fantastische scene. Simon, briljant gespeeld door Nick Robinson, wordt omringd door extatisch dansende jonge mensen met kleren in alle kleuren van de regenboog. Het is extravagant, maar je ziet Simon twijfelend meedoen. Is hij dit? Het is een scene die refereert aan een oneindige reeks gay coming of age drama’s, waarin de hoofdpersoon eindelijk wordt bevrijd van alles wat hem tot dan toe heeft beklemd; de extravagantie kan beginnen, kleuren, glitter, spotlights!
“Maybe not that gay.” zegt Simon als voice over, en de scene stopt.
Dit is voor mij de kern van de film, hoewel het een complexe boodschap is. ‘Net als jij’ kan ook ‘normaal’ suggereren, een term waar homoactivisten allergisch voor zijn, in de betekenis van ‘conformistisch’, en dan dus heteronormatief.
Maar dat is niet wat Simon zegt, als je de rest van de film bekijkt. Simon wil zichzelf zijn. En dat is niet extravagant, flaming of wat dan ook. Het is meer zoals zoveel van zijn leeftijdsgenoten zijn. Als je dat ‘normaal’ noemt en er op neer kijkt, zie je volgens mij iets belangrijks over het hoofd.
Extravagantie
Dit houdt me al een paar jaar bezig. Een van de eerste dingen die ik op mijn blog over de Gay Pride Canal Parade schreef, was niet erg positief. Ik schreef dat ik me er niet in herken, en dat ik niet denk dat extravagantie de homo-emancipatie helpt. Daar ben ik later op terug gekomen: natuurlijk mag dit allemaal bestaan.
Maar de laatste jaren maak ik een derde draai. Ja, het mag allemaal bestaan, maar zit je bij de gay extravagantie (die overigens veel meeromvattend is dan alleen de Canal Parade) niet te kijken naar een psychologisch fenomeen waarvan je je mag afvragen of het voor het individu nu zo goed is. En, met permissie, of dit nastrevenswaardig is voor de jonge homo die nog in de kast zit.
Ik bedoel dat het kan zijn (ik benadruk dat ik speculeer), dat personen die zich jarenlang beklemd hebben gevoeld op gebied van seksualiteit en geaardheid, als coping mechanism kiezen voor extravagantie.
“What doesn’t kill you,
gives you a lot of unhealthy coping mechanisms
and a really dark sense of humor”
Ik kan deze gedachte moeilijk onderdrukken wanneer ik drag queens zie. Begrijp me niet verkeerd: iedereen moet lekker doen wat-ie wil, maar het zijn acts. Iemand voelt zich kennelijk beter in een over the top alter ego, doorgaans opgebouwd uit clichés en popcultuurreferenties, dan wanneer we hem of haar zonder de opsmuk zouden zien. Waar heeft dit individu dit voor nodig?
In Love, Simon zit een cliché homo. Een schoolgenoot van Simon is dat cliché, de feminine jongen die een sarcastische levenshouding heeft en commentaar met flijmscherpe afzeikhumor pareert. Deze jongen krijgt het flink te verduren van zijn schoolgenoten. Iets dat in een van de betere scenes van de film pijnlijk duidelijk wordt.
Zelfvertrouwen
Simon is dat alles niet, en ambieert dat ook niet. Niet uit verlegenheid of omdat hij zich onderdrukt voelt; eerder vanuit zelfbewustzijn. Je kan speculeren over of het coming of age-aspect van deze film nou zijn coming out is, of dat juist het (her)vinden van zelfvertrouwen van Simon dat is.
Deze film rekent in dat opzicht ook af met een hoop gay coming of age-films; I Wanna Dance With Somebody is aantrekkelijk en herkenbaar, maar ook uit 1987. Move on.
Kritiek hier op kan zijn: ‘zeg je nou lay low, stel je niet aan, en doe normaal’. Maar dan heb je mij niet goed begrepen, en zal je Love, Simon mijns inziens ook niet goed begrijpen. Met al z’n tekortkomingen heeft deze film een complexere boodschap, die er zeer bewust in is gelegd.
Heeft toch een voordeel, wanneer je bij een grote studio zo’n film kan maken.
Op de website cheaptickets.nl staat een weblog, met de titel ‘