bottejellema.nl

Vanavond ben ik tussen 19 en 20u te gast in OBA Live op Radio5, over mijn documentaire ‘Het Verraad van de Voorstelling‘:

filosoof Koert van Mensvoort 

Botte Jellema

Exact een jaar geleden trad ik voor het eerst op met Daan Hofman, bij zijn CD-presentatie in Bitterzoet in Amsterdam. Gisteren deed hij mee aan het Concours de la Chanson, en ik was gitarist in zijn band. In een uitverkocht Diligentia in Den Haag speelden we twee prachtige Franse liedjes, waaronder Mathilde van Brel. En we wonnen de publieksprijs!

Dat is op zichzelf al fantastisch en ik heb heerlijk gespeeld in Diligentia. Maar het is ook nog eens grappig. Want in 2008 deed ik met Sjors van der Panne mee aan datzelfde concours, en wonnen we ook de publieksprijs.

Gisteren kreeg ik na afloop dit cryptische briefje in mijn handen gedrukt, bij de uitrijkaart voor de parkeergarage. Het is erg ingewikkeld, maar uiteindelijk moest ik dus gewoon even de tijd omschakelen. Ik kan de consequenties voor het Ruimte-tijd-continuüm nog niet helemaal overzien, maar ik heb mijn auto wel terug gekregen.

Vandaag staat onder de kop ‘Sterrenkunde’ een artikel in de Volkskrant over kunstkritiek. In de aanleiding wordt mijn blog genoemd:

‘Meer dan ooit spreken recensenten elkaar tegen’, schreef cultuurjournalist Botte Jellema op zijn blog. ‘Wat moet je daar nou mee, als publiek.’

Het komt uit dit blogje, wat afgeleid is van een verhaal dat ik op Radio1 in De Nieuws BV vertelde. En dat was weer naar aanleiding van de opvoering van ‘De Liefhebber‘, door Toneelgroep Oostpool.

Eerder schreef recensent en redactiechef Herien Wensink van NRC in die krant ook over mijn stukje. Al had zij het niet begrepen, of er niet zoveel zin in.

De kwestie van kunstrecensies interesseert mij, en al lange tijd. Ik schreef er exact tien jaar geleden mijn doctoraalscriptie over. Specifieker ging dat over argumentatie in recensies van lichte muziek (jazz, pop, rock) in de Volkskrant van de jaren 1975-2000. Een van de uitkomsten van mijn onderzoek was dat recensenten gedurende die periode steeds meer gingen uitleggen waarom ze ergens een bepaalde mening over hebben. Het argument op basis van autoriteit verdween. In de Volkskrant wordt goed geanalyseerd waarom dat is: de opkomst van meerdere media, en dus meerdere recensies.

De ‘slechte’ recensie in NRC over Danton’s Dood, waar Johan Simons zich over opwond, was in mijn ogen een hele ouderwetse. Omdat er nauwelijks in beargumenteerd werd, waar Simons zich ook over opwond. Het belangrijkste argument was het matige spel van acteur Gijs Scholten van Aschat. In de ‘goede’ recensie van de Volkskrant over hetzelfde stuk werd het spel van Scholten van Aschat juist geprezen.

Enfin – wat moet je er mee als publiek. Ik sloot mijn blogje af met de zin dat recensenten een probleem hebben. Welk probleem ze precies hebben, daarover mogen ze zelf praten in de Volkskrant. En volgende week staat er een vervolg in. Tof.

De Classical Music Rave is een dansfeest met klassieke muziek. In de nacht van vrijdag op zaterdag kan de liefhebber helemaal los gaan. Botte Jellema volgt voor ons de wereld van de kunst en cultuur en weet hier meer van…
Vanmiddag uitgezonden in DeNieuwsBV op Radio1.

Vraag iemand die opgroeide in de vroege jaren negentig naar de zelfmoord van de zanger van Nirvana en hij komt met een verhaal. Hoe het album ‘Nevermind’ en de dood van Kurt Cobain de ‘coming to age’ van een generatie beïnvloedde. Zaterdag is het twintig jaar geleden dat hij overleed. Emmie Kollau ging op zoek naar persoonlijke verhalen over ´de stem van Generatie X´.

Een reportage van collega Emmie Kollau, met ondergetekende als ‘iemand die opgroeide in de vroege jaren negentig’.

Drie dingen vielen mij op bij het opnieuw horen van de muziek van ‘Nevermind’. Ten eerste de instant kippenvel; door de herinnering en de herbeleving van de sensatie van toen: dit is gevaarlijk (zoals Djurre de Haan het zo mooi zei in de reportage). Ten tweede dat ik het nog steeds integraal uit m’n hoofd ken; elke drum fill, elk gitaargeluid en elke schreeuw. En ten derde dat het heel goed geproduceerd is. Zo goed zelfs, dat ik bij nader inzien heel goed begrijp dat het een breder publiek aansprak dan de gemiddelde schoenen-starende quasi-defaitistische post-punker in 1991. Gelikt, bijna. Ai. Nevermind, luister naar de rest van mijn associaties in de reportage van Emmie.

Klik. Hierboven. Luister anders gewoon de eerste zes minuten joh.

‘Het zijn allemaal lieve mensen’, aldus een ‘stadsnomade’ van ‘t Landje, dat gisteren is ontruimd, in de Volkskrant.

Ik ben er eens geweest. Ik had een gitaar te koop op Marktplaats. Er was interesse van iemand, die daar bleek te wonen. Of ik de gitaar langs kon brengen. Ik ben de beroerdste niet. Een speurtocht met de auto volgde, maar ik vond hem, stoned, tussen bierflesjes. Hij ramde er toen drie minuten wat op en zei dat het toch niet was wat hij zocht, doei.

Heel lief, en iedereen moet vooral lief terug tegen ze doen. Enfin.